De Gemeenschap. Jaargang 11

[p. 754]

Louis de Bourbon
Het oude jachtslot

Voor C. Vos

Ja, nu geloof ik toch dat er een ander leven
bestond vòòr dit welk ik nu leven moet -
't was in een oud kasteel met donkre dreven,
één oogenblik toen joeg het door mijn bloed:

Hier heb ik eens geleefd, eeuwen geleden
daar hangt nog 't oude harnas aan den muur,
een hoog portret scheef langs den wand gegleden
en in den breeden haard 't gedoofde vuur.

Nu is het koud, de herfst kleurt in de lanen
de blaren rood en paars, een gure wind
waait eenzaam en verlaten door de kruinen
der oude boomen waar het treurig zingt.

Mar toch, 't is of ik aan het begin der lanen
opeens het rumoer der wilde jachtstoet hoor,
trompetgeschal, bazuinen en een gaan en
keeren van honden, op het warme spoor

nog hongrig en belust, dan zie ik komen
den stoet van edelen, op een wit paard
mijzelf en mijn twee jonge zonen
en den vicomte d'Atours met grijzen baard.

Dan wordt het avond, in kristallen glazen
fonkelt de wijn, de zanger aan het eind
der tafel zingt van roem en helden en het dwaze
lied van de liefde, dat verheugt en schrijnt.

[p. 755]

 

Daar gaan eensklaps de wijde deuren open,

 

onder den fakkel dien een krijgsknecht tilt

 

staat zij, jong, slank, en bij het loopen

 

wiegen haar leden; in de verbaasde stilt'

 

 

 

hef ik het glas en zie haar zachte oogen

 

haar mond die lacht, geheel het vreemd festijn

 

dier dagen: het oude jachtslot met de hooge

 

tinnen, de fakkels en het vuur, de vrouwen en den wijn.

 

 

 

Weer waait de wind en ik sta hier verlaten,

 

mijn hand heft een gevonden late roos...

 

Waarom, o noodlot, ben ik neergelaten

 

in zulk een andren tijd dan dien ik koos?

(Vignet Dolf Henkes)