De Gemeenschap. Jaargang 11

[p. 702]

Pierre Kemp
Kleine gedichten

De wind is een ding
en de bladeren zijn een ander.
Ze ruischen onderling
al lang samen met elkander.
Ik sta daarbij en luister mij niet moe.
Soms schijnt me alles vaag, soms alles klaar.
En als ik even mijn hoed af doe,
is muziek een beweging door het haar.

Een jongeling rijdt op een fiets en zingt
iets van bekende melodieën
in den wind, die koud en strak dringt
zijn dunne broek om zijn jonge knieën.
De boomen moeten wel vol vanen staan
om in zulk een weer op een fiets te zingen.

De wind gierde het door de takken
en wie iets zeggen wil,
voelt zijn tong heel zachtjes zakken
en vindt het plotseling zoo stil,
dat hij een traag gefluit gaat maken
om uit de vilten sfeer te raken.

[p. 703]

Nacht

 

Alles staat in den nacht,

 

boomen en huizen in de rij

 

en waar ik altijd zoo gaarne op wacht

 

is al voorbij.

 

Een zwarte kat doemt even op

 

om de gedaanten van haar oogen.

 

Heeft ze nog altijd dien kattenkop?

Als een doode onder de dooden
en één bloem daarop in het gras
staat het licht op donkerende zoden
met een ligschijn van glas.
De landen zijn nog zoo grijs en koud
en het Angelus is al zoo oud.

De stad is vol wielen en hoeken.
De huizen vol ramen en zoeken -
de menschen gaan heen en weer.
De menschen zijn vol mannen en vrouwen
en om den hoek van gebouwen
kijkt een dame in een heer.