De Gemeenschap. Jaargang 11

[p. 679]

A.J.D. van Oosten
Drieschouw over de zee

Men zie dit klotsend water heden
door zand en klei grijs-geel gekleurd:
hier passen geen diepzinnigheden
bij wat er wezenlijk gebeurt,

nu 't hard geweld der najaarsstormen
de wateren in dit keteldal
waar zij vanouds de Noordzee vormen
te hoop drijft tot een heksenbal.

Het is een mengeling van stroomen
al tusschen pool en evenaar,
die hierdoor in beweging komen
onder dit vliegende gevaar

geslagen op de platte stranden
van dit hardnekkige gewest
waar slechts in wrakhout kan belanden
van schip in nood de magere rest.

Dit alles zou niet ernstig wezen
stond hier geringer overmacht,
er valt geen ondergang te vreezen
bij minder drift dan windkracht acht;

maar in den vloed, tot onze leering
viel meer dan één oud dorp tot puin
na 't falen van de waterkeering
achter het aangevreten duin.

[p. 680]

 

Eer zal die zee, te wild besprongen

 

niet rusten, geel en grijs gekleurd:

 

voor dit verwaten land verzonken

 

en 't laatste zand is weggesleurd.

(Vignet Lambert Simon)

[p. 681]

II. Herstel der zee

 

Na 't badseizoen hervat de zee haar plichten,

 

twee maanden lang hield zij zich koest en dom

 

om 't lustig kurhaus-leven niet te ontwrichten,

 

de zomer is hier steeds een kwade rekensom;

 

 

 

zij kwam de vreugd van oud en jong niet storen

 

maar nam behoorlijk afstand tot den mensch;

 

men baadde er zich, men liet zich zien en hooren,

 

de wereld draaide en alles ging naar wensch;

 

 

 

zij steeg bij vloed zelfs niet tot de oude plaatsen

 

waar 't strand haar kende; ook dit is haar goed recht

 

als duin en lucht 't publiek lawaai weerkaatsen

 

en men om ligplaats op dit zandvlak vecht.

 

 

 

Maar na 't seizoen hervat de zee haar plichten

 

en zweept weer golven over 't kuisch terrein,

 

waar 't eenig leven onder 't herfstig lichten

 

de stille visschers en de vogels zijn.

[p. 682]

III. De eeuwige

 

Dochter zie daar de zee, de oude

 

die nimmer groet of afscheid neemt,

 

waar niets ooit naar verandering zweemt

 

hoe 't bloed daar zéker op vertrouwde;

 

 

 

want zij bespot ons achteloos

 

bij elk getijde altijd dezelfde,

 

waarover de eendere hemel welfde

 

van eeuwigheid, nu en altoos.

 

 

 

Het is dit feilbaar menschenleven

 

dat haar, vergankelijk, passeert:

 

zij ziet elk jaar bij 't volk dat keert

 

één generatie weggebleven,

 

 

 

gegroeid een driftig nieuw geslacht

 

dat onverschillig voor de dooden

 

te raad gaat bij zijn eigen nooden

 

en van den dag zijn heil verwacht.

 

 

 

Wij gaan hoogmoedig langs haar kusten,

 

ons hart is àl te klein behuisd:

 

hoor hoe dit oude water bruist

 

dochter, leer in zijn spot berusten.