De Gemeenschap. Jaargang 11

[p. 671]

Louis de Bourbon
Romance

Voor W.v.T.

Nog kan men droomen in den tuin van een kasteel,
de nachtwind legt zijn koelte om de vermoeide geuren
van late meidoorn; uit de openstaande deuren
van het terras kan het wonder weer gebeuren:
zij dalen af en loopen zwijgend naar 't prieel.

Hij neemt haar handen en blijft even staan
en buigt het hoofd, om zacht tot haar te spreken
en uit het huis vloeit in den nacht het weeke,
vermoeide zingen van een clavecyn, dan, breken
door wolken heen de stralen van de maan.

Er liggen eeuwen tusschen toen en thans
maar toen ik jou zag in dien tuin staan droomen
in 't licht der maan en onder oude boomen
toen heeft dat lied zijn macht hernomen
van springfonteinen en jardins galants.

Waarom ook niet? Zoolang dit blijft bestaan,
schoonheid en jeugd en lente's wederkeeren
en mannen, die jij niet kunt weren
die zijn als hij: Henri de Lagardère,
zoolang blijf ik dit lied verstaan.