De Gemeenschap. Jaargang 11

[p. 577]

DE GEMEENSCHAP

MAANDBLAD ONDER REDACTIE VAN: MR. LOUIS DE BOURBON, ANTOON COOLEN, ANTON VAN DUINKERKEN, JAN ENGELMAN EN A.J.D. VAN OOSTEN

A.J.D. van Oosten
Drie verzen van wapenen

Voor Generaal Snavik.

O vrome wensch! Een blijde tijd gaat dagen
er komt weer oorlog tusschen blank en zwart.
Na zestien jaar gemis aan grootsche volkerenslagen,
kiemt er weer zoete hoop in 't oud soldatenhart
dat wij God-zij-geloofd nog in ons corpus dragen.

Als Christen-naties gaan we ons vroolijk haasten:
naar moordgas en munitie stijgt per uur de vraag.
Het heldendom eischt meer dan liefde tot den naaste:
geladen dient 't geweer, gelegd de hinderlaag;
gestreden mag er weer tot 't heerlijk allerlaatste!

De vrede heeft te lang ons uit het veld gehouden,
te zeer ons heilig streven naar den strijd belet.
Hoe kwijnde volk bij volk naarmate 't vuur verflauwde
waarmee elk offensief destijds werd ingezet!
Hoe doofde de oorlogslust bij jongen en bij ouden ....

Nog is het niet te laat. Fluks snellen wij te wapen.
Ter land en zee klinkt weer de onmisbare krijgsmuziek
den hoogen God ter eer en ieder die rechtschapen
zijn goede geld stak in een nijvere staalfabriek.
Trek op o heldenstoet! Uw Herder zal niet slapen.

[p. 578]

 

Dit wordt het schoonste uur ons sedert lang geboden,

 

't gaat om rechtvaardigen buit en honger naar meer land.

 

Wie weigert wacht de strop, tot leer en schrik der snooden

 

die niet erkennen dat God strijdt aan onzen kant

 

en in Zijn woord gebiedt: Maakt dood en laat u dooden!

 

 

 

Soldaten op! Weest langer niet de slaven

 

van hen wier vredeliefde ontaardt in landverraad.

 

Stort blij uw bloed; gij wordt met legerpraal begraven,

 

uit naam der generaals, op kosten van den staat.

 

Schiet neer, slaat dood! De Hemel loont de braven!

(Vignet Lambert Simon)

[p. 579]

II. Aftelversje

 

Voor Lucie

 

Vanmorgen om een uur of tien

 

heb ik het vliegmachien gezien

 

 

 

waardoor mijn moeder is vermoord

 

zij heeft 't niet gauw genoeg gehoord

 

 

 

en eer wij konden schuilen

 

hoorde ik mijn moeder huilen

 

 

 

zij lag vlak bij de keukendeur.

 

Het had een hemelsblauwe kleur

 

 

 

het vloog heel laag en was heel groot

 

om elf uur ging mijn moeder dood.

 

 

 

Om twaalf uur werd mijn broer gevangen

 

hij is om een uur opgehangen

 

 

 

want als men dienst geweigerd heeft

 

is men niet waard meer dat men leeft.

 

 

 

Om twee uur kwam de brief van 't front

 

dat vader doodelijk was gewond

 

 

 

zijn hersenpan werd ingeslagen

 

hij is krankzinnig weggedragen.

 

 

 

Om drie uur vloog ons huis in brand

 

bij een beschieting over land

 

 

 

mijn zuster vluchtte over 't erf

 

en werd getroffen door een scherf

 

 

 

haar boezem is uiteengereten

 

zij heeft er niets meer van geweten.

[p. 580]

 

Om vier uur viel de laatste muur

 

toen eindigde 't vijandelijk vuur

 

 

 

mijn kleinste broer die jarig was

 

vond men om vijf uur onder de asch

 

 

 

hij was op zolder weggekropen

 

en moest dit met den dood bekoopen.

 

 

 

Om zes uur kwam de vijand aan

 

toen ben ik op de vlucht gegaan

 

 

 

en heb mij in den weg vergist

 

maar niemand heeft mij ooit vermist.

 

 

 

's Nachts heeft een man mij meegenomen

 

en is me iets heel vreemds overkomen

 

 

 

al ben ik ook pas dertien jaar:

 

Al wat ik hier vertelde is waar

 

 

 

ik geef iederen jongen dezen raad

 

wees dapper en word nooit soldaat!

[p. 581]

III. Soldatenleven

 

Voor Nic.

 

Soldaten op zichzelf zijn zeer goedmoedig

 

ik zag er gisteren bij een begrafenis;

 

in heel hun doen en laten waren zij onbloedig,

 

zij hadden geen van allen iets, dat oorlogzuchtig is;

 

hoewel zij toch met helmen en geweren

 

aanwezig waren om den doode te eeren.

 

 

 

Men kan zich moeilijk in een goed soldaat vergissen

 

zelfs de oversten zijn ernstig en beleefd;

 

indien zij op dit punt mochten beslissen,

 

dan was de vrede een zaak, die toekomst heeft!

 

Wanneer men hen bedaard ziet paradeeren

 

bij feest of rouw, valt er van hen te leeren.

 

 

 

Zij hebben stuk voor stuk hun trots zoo, als soldaten,

 

men ziet er kerels bij met oogen vol gevoel;

 

eerst als de moordduivel op hen wordt losgelaten

 

ontaarden zij helaas, en wordt de dood hun doel.

 

Men moest hen, om uit allen oorlogsnood te raken

 

verbieden van hun wapenen ooit gebruik te maken.