De Gemeenschap. Jaargang 11

[p. 495]

Felix Rutten
De dooden

De dooden zijn niet dood; ik zoek hun graf
Niet op om daar te bidden en te schreien.
Hoe zou 'k me verder ooit nog weer verblijen,
Zoo hun aanwezigheid mij niet omgaf?

Hoe zou 'k dit schaamle leven wel bestaan,
Den struikelgang bij zooveel zware zorgen,
Als zij niet zwijgend, in den mist verborgen,
Gestaag en steunend naast me bleven gaan?

Wij zien in 's levens damp elkaar niet meer
En missen de vertrouwelijke geluiden,
Met blik en stem, die teederheid beduidden, -
De tastbare zekerheden van weleer.

Maar houdt de slaap ons lichaam overmand,
Dan hoort de ziel hun verre fluisteringen
Nabij, - alsof er ophaalbruggen hingen
Tusschen ons leven en 't beloofde land.