De Gemeenschap. Jaargang 11

[p. 281]

Pierre Kemp
Kleine gedichten

De kleinste menschen gaan tusschen de groote
met het speelgoed van hun oogen.
Er slapen ook zulke vette bloemen in de slooten
en de takken waren zoo blauw toen de maan
aan den anderen kant van dat huis ging staan.
In héél dit zacht delirium
van nacht en fruit en bloem
klinkt dof een weggedragen trom.

Het water spreekt niet van zich alleen,
maar door de dingen er om heen
en wat het onder de wolken zegt,
wordt telkens door den wind weerlegd.

Hij heeft het huis en den stal gewit
aan den kant van de zon, aan den kant van de maan
en al wat zijn sobere geest bezit
met het blauw in de kalk gedaan.
Nu staat hij en het avondlicht
schijnt rooder op zijn verbranden nek
Hij geeft zijn werk nog eens even het gezicht
van een voldanen, werkzamen gek.

[p. 282]

Nacht

 

Het is zoo stil boven de planten,

 

boven de lage en boven de gerankten

 

en de lucht is alleen vol reuken

 

van ranonkeligen in de groote wei.

 

Het is zoo stil in de keuken

 

en de maan schijnt op een ei.

Het licht valt van den rand van de maan
die in het vuur van de zon moet staan
en tuimelt in het slijk.
Er zijn hier menschen op schoenen gegaan.
Waarheen, waarom en waar vandaan?
Het licht heeft altijd gelijk.

Er wenkt iets van uit de boomen
met een groene hand,
dat ik er onder moet komen
met een groote mand.
Ik wil echter niet vergaren
versleten bloemen en blaren.
Ik zoek een deken van zand.