De Gemeenschap. Jaargang 11

[p. 252]

Jo de Wit
Wedergeboorte

Eens moest ik wel ontwaken
Uit jarenlange droomen,
De dood kon eens genaken,
En ik - kan nog niet komen.

Wat viel er te verluiden,
Van heel dit aardsche leven?
Niets! dan dat ik met luide
Bonzen mijn hart had weggegeven.

Maar als de rechters vragen
Wat of mijn daden waren?
Niets! dan een reeks van dagen
Vol droomen en gebaren.

Eens moest ik wel ontwaken,
En 'k werd opnieuw geboren -
Men kan den dood niet smaken,
Zonder het leven te behooren.

Leven is adem-halen,
Weergeven en her-stralen
Wat God ons heeft geschonken
In zijn millioenen vonken.

Nu niet meer van de droomen
Kan mij het heil nog komen,
Maar van het duizendvoudig
Sterven en het eenvoudig

[p. 253]

 

Herrijzen, wijl mijn geest

 

Nooit nog als nu in 't aardsche is geweest.

 

Mijn oog leert alle ding aanschouwen

 

Alsof het weer opnieuw de wereld op moest bouwen.

 

 

 

En komt de dood, dan sta ik vrij.

 

Dood, immer was er tusschen u en mij

 

Een diep verbond, maar 't zij niet in den droom

 

Dat gij ten slotte tot mij koom -

 

 

 

Maar in d'aanschouwing van het al

 

Dat was, dat is, dat komen zal.

 

Daar zullen alle dingen staan

 

In Christus' licht, in Godes naam.

(Vignet Leo Gestel)