De Gemeenschap. Jaargang 11

[p. 251]

Jo de Wit
Doorzongen eenzaamheid

Witte velden der eenzaamheid -
Gij behoort, van d'aanvang af,
Tot het landschap dat God gaf
Aan de ziel in haar ontvankelijkheid.

Hoe zouden wij u niet herkennen?
Daar wij u reeds door gingen,
Toen wij - eenzaam - aanvingen,
In ons den mènsch te kennen?

Witte velden van den dood,
Eenzaamheden van het leven,
Aan uw kim bloeit morgenrood,
Eer de krachten ons begeven.

Altijd staat de ziel bereid,
- Door woestijn van eenzaamheid -
Uit den dood tot nieuwer leven,
Naar haar oerbeeld toe te streven.

Altijd zingt de ziel haar lied,
- Ook al hoort het oor het niet -
‘Eenmaal zal ik zijn verbonden
Met hem, die mij heeft gezonden’.