De Gemeenschap. Jaargang 11

[p. 111]

J.W.F. Werumeus Buning
Ballade van de zeven dooden

Zeven hengelaars met een auto verdronken bij Purmerend

De dood, als een otter wild, heeft er zeven de moord gebeten
die te visschen waren gegaan in de streek van Purmerend.
Geen mensch kent zijn lot en zijn end;
zij vloekten hun mond vol water en stierven onbekend.
Zeven visschers van liefhebberij, uit Amsterdam kwamen zij,
Toen men Woensdagsnachts ging dreggen
Kwam men dra de waarheid te weten,
Men zag een hand die stak door het raam,
die had nog voor zeven te zeggen:
Een mensch kan de dood vergeten
Maar hij staat achter ieder raam,
Klaar voor u!

Er was geen van de zeven die dacht
dat die nacht was zijn laatste nacht,
zeven hengels staken de treeplank af
om visch te vangen, dat werd hun graf.
De dood, die groote hengelaar,
ving er zeven achter elkaar.
God vergeve mij, maar ik wil zeggen,
De Dood, die weet in te leggen.
Aan de kade te Purmerend
zat hij die niemand kent,
zonder snoer en dobber en aas,
Klaar voor u!

[p. 112]

 

Een visch die sterft slaat zijn staart

 

Zij sloegen elkaar met de vuist

 

En zij stierven door elkaar

 

Als een zak met een zoodje baars,

 

Zoo zag men die zeven visschers

 

Toen zij werden opgehaald,

 

dat zag menigeen daar nog juist:

 

Dan de dood is niets gewissers,

 

een wagen met levend aas

 

zoo smeet hij hen te water.

 

God alleen heeft solaas,

 

Klaar voor u!

 

 

 

En toen zij werden begraven

 

was de dag heet en dor als geen

 

Rondom hun diepe graven

 

kwamen drieduizend menschen bijeen;

 

met roode oogen en tranen

 

stonden zij in het mul zand

 

om de dooden af te wachten,

 

met een zakdoek in hun hand.

 

Maar van iedere zeven tranen

 

waren er zes voor hun eigen lot

 

Want bij ieder graf staart God naar benee,

 

Klaar voor u!

 

 

 

De lijken stonken door de kist

 

want de dood is hard en wreed.

 

God geve dat geen van de drieduizend

 

deze zeven dooden vergeet.

 

De dood is een visscher van geweld

 

dat heeft hij weer zeven maal verteld;

 

maar wat is een mensch in zijn graf?

 

Een niets, als hij niet een nieuw zaad is

 

in drieduizend harde harten.

 

Waarom klopten die daar zoolang saam?

 

De dood staat achter ieder raam,

 

Klaar voor u!

[p. 113]

 

Heere Christus, het raam van een oude Buick

 

is maar een dun glas, en daarachter zit ik

 

en ik zie de weg naar den dood.

 

Daar staan zooveel boomen en iedere sloot

 

en ieder water is diep genoeg om te maken dat ik stik.

 

Het leven is maar een vinger lang

 

en wie te visschen gaat

 

weet voortaan weer dat op iedere bocht

 

de dood te visschen staat.

 

En ik vraag geen tijd of geen medelij

 

maar ik vraag een dood dichter bij u dan zij.

 

Klaar voor mij!

(Vignet Dolf Henkes)