De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 937]

Pierre Kemp
Kleine gedichten

De maan is rood en de vrouwen zijn blauw.
Wat heb ik er nog mee te doen!
Mijn hart is misschien nog even groot
en mijn geest iets minder groen.
De vrouwen zijn al een stuk van de straat,
zonder liefde en zonder haat,
en ik voel al alles te laat.

Er gaat een soldaat naar het oosten,
met zijn rug naar de ondergaande zon,
door een straat met vele loodsen
en een dek van een soort beton.
De vrouwen hooren hem komen.
Hij stapt zoo hedendaags onstug
en heeft zijn sigaar genomen
uit den mond en houdt ze op den rug.

Ik kom van onder neutrale boomen
en zie weer het vleesch van de stad,
waar ik zelf ben uit voortgekomen,
nadat geen gedaante mijn gestalte had.
Het is een langzaam bederven
met eind het genoegen te sterven.
Ik was nog liever geweest van blad.

[p. 938]

Perron

 

Dicht bij dien ouden bruinen pater staat

 

een jonge vrouw in donkerblauw gewaad

 

en om haar hals een snoer koralen kralen.

 

Zij staat er zoo-wat-kan-ik-er-aan-doen,

 

ik ben maar vrouw en in een groen

 

snoer kan ik toch moeilijk ademhalen.

 

Ik draag een tasch en ook ik bid,

 

de pater draagt een boek waarin geen spiegel zit.

Er brandt een vuur in zijn eigen vormen
op het land naast de vale wei.
De rook trekt laag en stijgt door de olmen
in vreemde strooken voorbij.
Ik sta er primitief te staren
naar de eigen gedaante van elke vlam
en snuif de brandlucht van die takken en blaren
of ze van mijn eigen kwam.

Ze keken in de diepe lucht
en vroegen elkander wat te doen.
Toen sprak de vader met een zucht
aan zijn pijp: kleed het kind in vermiljoen.
Doe het vermiljoenen schoenen aan,
zet het op een vermiljoenen hoed
en laat het in het gelooven gaan:
dat de zon is goed.

[p. 939]

Luchtschrijver

 

Hij schrijft zijn opdracht in 't blauw van de lucht en gaat.

 

Ik ben geen vrouw en weet niet wat er staat,

 

want mij werd niets tot aan het hart gezegd -

 

en er is niets in mij, wat iets weerlegt.

 

Ik heb gezien een langen witten rook

 

en als het waar is, geloof ik 't immers ook.

Het land staat stil
nadat er nog een blad
viel als een vogel, die een ziekte had.
Ik wil,
ja, wat wil ik ook weer?
Ik wil immers al lang niets meer.

Het stille water trekt maar altijd aan,
alsof ik er voor altijd in moet gaan
en is het uur, dat ik zoo kom, veel meer
nabij dan ik mijzelf vermoed.
De gedachte is al minder vreemd, maar wéér,
zij is niet goed.

Dit is het liefste wat ik hoor,
de nachtwind gaat het nachten voor
en ik naar bed om te vergeten
en niet te weten
wat ik hoor.

[p. 940]

Lambert Simon