De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 847]

Louis de Bourbon
Van een monnik

(Fragment¹⁾)

Zie: midden in den grooten nacht
ontwaak ik en ontsteek mijn kaars,
't is huivrend-stil, de lucht is paars
maar door de neevlen breekt het zacht
welwillend licht der jonge maan;
wanneer dat kon, dan bleef ik staan
- tot aan den dood - met mijn gezicht
in zulk een nacht, in zulk een licht.

Misschien ben ik wel daarom hier gekomen
om deze rust, om deze eenzaamheid,
om in den nacht aan 't open raam te droomen,
om mij te bergen voor den grooten strijd,
die - zoo de menschen zeiden - in de steden
gestreden wordt en niet is te ontgaan;
daarom wellicht ben ik hier ingetreden
in deze woning, in dit stil bestaan.

Eerst was dat goed en bovenwerklijk schoon,
vol van geheimen, en mijn dagen waren
als ingesloten in een ouden droom
en alles was voor U: woorden, gebaren,

1) Uit den binnenkort te verschijnen bundel ‘In Extremis’.

[p. 848]

 

ontbering en kastijding, maar dat was

 

geen pijn, wanneer - om beurt - een voet

 

(wijl 'k in een schoen dun, breekbaar glas

 

verborg) moest loopen in mijn bloed.

 

 

 

Neen, niets dan vreugde, een onzegbaar feest,

 

van tijd ontbonden, nauwelijks gedeeld

 

met het lijf, dat hunkerend geneest

 

naar iets, dat zijne zinnen streelt.

Zoo gingen wellicht jaren langs den wand
van die beslotenheid en van die stilte
waar alles heilig was, sereen, onaangerand.

Tot, op een nacht, voor 't eerst de droom verscheen
- die niet meer wijkt - van deze vreemde vrouw
in 't maanlicht, als een beeld, naakt en alleen.

Daar moeten ergens zonden zijn die ik niet ken,
maar die zich nu aan den verschrikten zoom
van mijn verbeelding hechten en soms ben
ik urenlang verloren in dien droom.

Daar moeten zonden zijn: het heeft een kleur
van donkerrood, van bloed, als een robijn,
van rozen in den schemer, en de geur
is zoet en donker als van Spaanschen wijn.

[p. 849]

VI

 

Zal ik ooit weten wie Gij zijt,

 

God, dien ik alles gaf?

 

zal ik ooit weten, dat de tijd

 

wordt voortgezet in eeuwigheid

 

buiten het donkere graf?

 

 

 

Eerst waart Gij zoo oneindig groot

 

dat naast U niets bestond,

 

Gij waart mijn boek, mijn bed, mijn brood,

 

mijn hoogst geluk, mijn diepste nood,

 

mijn balsem en mijn wond.

Laat mij gedenken: al 't vergane
herhaalt zich in den stroom van 't bloed,
ik dacht, dat het had afgedaan en
in U begraven was, voorgoed.

't Verlangen van de kinderjaren
naar d'eenzaamheden van het woud,
waar alle vlinders prinsen waren,
betooverd en al eeuwen oud.

Als knaap de schuwe schemerangsten
voor 't spook in huis, het grauw fantoom,
het ging met licht geritsel langs de
verhitte wanden van den droom.

En later, 't onverhoedsch ontwaken
van vreemde vlammen in het bloed,
die alle zinnen dorstig maken
in 't uitzicht op den overvloed.

[p. 850]

III

 

Zij zijn opnieuw ontwaakt: hun dorst, hun ongeduld,

 

maar wilder dan voorheen en ik verlies den strijd

 

o God, o God, wanneer Gij mij niet vult,

 

tot aan den rand, met rust en zekerheid.

(Vignet M.v. Oppenraay)