De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 758]

Pierre Kemp
Kleine gedichten

Ik zie hetzelfde blauw
in de oogen van dien soldaat
en in die van die jonge vrouw
en het natte dek van de straat.
Het is ook het blauw van een marsch
uit vernikkelde trompetten.

De boeren staan allen op het land
met een vlam op hun gloeienden kop
en een vlam op de voerende rechterhand
en een vlam op den steel van hun schop.
Ze hebben nu met de zon te doen,
die varende kookt de lucht
en pijnigt het bewerkte groen
tot de laatste phase der vrucht.

Ook in dit voorjaar word ik niet verschoond,
Te vele huizen staan er onbewoond.
Ik heb niet meer die vreugde om nieuw rood
tusschen de oude kleuren van de wijk.
Het is vervelend, maar het is de dood
en eigenlijk heeft hij gelijk.

[p. 759]

Verrukking

 

Ik wandel maar op aarde

 

en geef ik een bloem een hand,

 

dan twijfel ik al aan de waarde

 

van mijn verstand.

 

Ik weet, het is zeker nog zoo zuiver

 

als toen ik er mede begon

 

te gaan. Maar deze verrukte huiver

 

is verwant met een steek van de zon.

De bloemen staan er en de boomen ernaast.
Ze staan er stil en in de zon.
Maar ik ben van de menschen en ik heb haast
en waarom?
Is dan onder een hemel als vandaag
niet iets te doen,
om ver van al het menschelijk geplaag
te kunnen leven als een stille bloem?

Er is nog wat gebed in de boomen
van winden te laat gekomen
voor de schielijke bui.
De hoorns klinken weer opener.
Het licht is niet meer zoo koper
en er is avondgelui.
Het is nog te mooi om dicht te gaan
en met het gezicht in slaap te staan.