De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 707]

Pierre Kemp
Kleine gedichten

Poeder van maankop in gelei
wolkt van het naaste land
in de golf van den wind mijn neus voorbij
en hecht zich aan haar wand
en prikkelt er om het wonder te doen,
om in het getij van het heetste groen
te gelooven aan nieuw bloed.

Het paard vreet haver uit zijn zak.
Speel daar niet over op een fluit,
want het dier weet niet wat dat beduidt.
Maar fluister het in zijn rechteroor:
de zon schijnt je in je linkeroor,
dan knikt het zeker: ja.

De vogels zitten op de draden
tusschen de telegraafpalen
en de vliegende zaden
die langzaam naar het westen dalen.
Een koe slaat een vlieg voor den heeten ballon
van de zon.

[p. 708]

Mantel

 

Ze had dien mantel al gedragen

 

en al afgelegd,

 

toen kwamen de dagen

 

waarin ze het heeft gezegd.

 

Ze werd nog eens in dien mantel gezet

 

om een portret

 

en toen heeft zij zich gelegd.

Over de bloemen die achter de ruiten staan
schijnt de maan.
Ze zijn niet meer van heden
maar schijnen gebleekt en overleden.
Ze leven niet meer naakt met lucht en licht
en hebben al een tulen gezicht.

Er staat een eenvoudig licht naast de deur
tusschen de tint van de verf en de kleur
van de steenen te leunen.
Uit oude gevels komt nog op mij aan,
wat er bleef na veel dat er aan is vergaan,
als vraagt het om het te steunen.