De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 706]

Louis de Bourbon
Oude vrouw

Dit heeft natuur haar niet doen derven:
den stillen glimlach en het avondrood,
nu de verdroogde handen langzaam sterven
over den heuvel van haar moeden schoot.

In het herdenken is die troost gebleven,
wanneer voor de oogen alles duister wordt,
dan schijnt een zachte lamp over het leven
schooner en schooner, tot het eeuwig wordt.

Zoo zal het leven aan het Leven raken,
een goede brug waarheen zij mijmrend schrijdt,
God wil 't de oude vrouw niet moeilijk maken
die alles achterlaat uit zóóveel tijd.