De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 705]

Louis de Bourbon
In den ochtend

Slaap nu, mijn liefste, aan het open raam
fluistert de wind, hij fluistert in uw droomen;
er zullen na dit uur nog duizend nachten komen
maar deze ging voorbij, heeft eeuwig afgedaan.

Hij heeft zijn werk gedaan voor u en mij
wij hebben al het goeds uit hem genomen;
ween niet, wijl nu zijn einde is gekomen,
zoo is een nacht: hij komt en gaat voorbij.

Zoo is het leven, zoo is ieder ding,
zoo is een kus, zoo zijn de schoonste uren,
zij kunnen langer niet dan hunne lengte duren;
dan komt de smart om de herinnering.

Zoo is de mensch die door het leven gaat,
hij wordt vermoeid van dagen en van nachten,
zijn mond wordt stil, maar iets in hem blijft smachten
naar eeuwigheid, naar liefde zonder maat