De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 610]

Jan Vercammen
Eenzaamheid

God, is mijn eenzaamheid in uwe Handen
bij 't goud der bijna uitgebrande bomen,
bij 't zilver van de vesperale landen
en van de morgendood der dromen?

Ik voel het wiegen van uw toovrig trekken
achter de vooglen van de zomer aan,
Gij waagt het nog één toon te wekken
over de vochte en zonneloze baan.

Verewiging is in zijn grenzeloos ontwaken.
De schepping trad met Adam uit het paradijs:
dààr bleef zijn woord om Eva te genaken
in hem verkeerd tot de ewig ondoorgronde wijs

van lente en herfst. Aan elke zonnewende
verzonk hij dieper in zijn eenzaamheid.
Met hem is slechts het rustloze onbekende
en het verbeiden van zijn eindelike tijd.