De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 585]

B. Verhoeven
Kwatrijnen

Mijn God, wat is er armer dan een vers.
Wat woorden, eens gezegd en weggezworven,
Eén ademstoot bewoond en uitgestorven.
Maar 't bloed, dat er aan kleeft, is versch.

Een appel, rottend op de plaats der beet.
Een engel, onverbiddelijk geslachtloos, sneed
Een cirkel met het slagzwaard der vervloeking.
De man. De vrouw. En naakt. De lust. Het leed.

Een bitter masker, tot het lijden vond
Den uitweg van een doodelijke wond.
Een lach, die zich inbeet als het teeken
Van een sabelhouw over den mond.

Wit en speelsch en vol stuivende lichten:
De dag is een verrukk'lijke blondine
Met oogen vol scherven van vergezichten
En wapp'rende haren, weerspannig te dienen.

Een stem, enkel een stem te zijn,
Een nutteloosheid en een pijn.
Tusschen teeder-bewoonde huizen
Enkel een stem te zijn.

[p. 586]

Eenzamen

 

Eenzamen drijven naar dood water

 

Blind als een grauwe karavaan

 

Van wrakhout, en ze klotsen later

 

Triest en zacht tegen anderen aan.

We hebben aan het bed gestaan,
Wat eenmaal bond had afgedaan.
Oneindig eenzaam is het ademen,
Vreemdling geworden, weggegaan.

Hij had den Droom. En honger. En zijn staren
Bleef bedelen aan een gesloten deur.
Maar zijn ontbering schreef hij in mineur
En deed zijn pijnen tot muziek bedaren.

Vandaag sprak gisteren mij aan
Vertrouwelijk en toegedaan.
Maar ik vroeg aan den vreemdeling:
Wat heb ik met u uit te staan?

o Koele vingeren, gij zijt
den brand der slapen zeer bevriend.
Dit schrijnend lijf is U gewijd
o Dood, o groote Evenheid.

De droom brak met een plotselingen schrik:
Ik stond ontmaskerd in dat oogenblik.
Ik zag mij zonder mij aan 't amuseeren
En ik was veel genoeglijker dan ik.