De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 535]

Jan Vercammen
Waaslandse avond

Die Waaslandse avond in kastanjebos
waarbuiten diafane handen
van stilte nutten de scharlaken zon.
Ontroerde knielen bij het enkele rode spoor
ontvlamd aan vlugge poot
van ver-gevluchte dier
het oosten in: veilige woud
in bloei van geurige duisternissen.
De wollige wind is de mijmerende dolerd,
mijn handen op zijn kleed versluimerd:
hij wekt een traan als een te mooie droom.

Ik mis uw zingende ogen en uw zoete mond:
gij hebt me deze schoonheid niet veropenbaard.
Over een ogenblik is weer mijn hoofd ontzond
en gij zijt verder dan ge zijt;
ge denkt en wikt en hebt deze overgave
mij onthouden in uw koude spel,
verluwd is zonder u tot 't laatste licht
daarom komt deze nacht ontrust en snel
en houdt de melkweg voort mijn voorhoofd opgericht.