De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 536]

Vic. Reinders
Aan den stroom

Wij stonden aan den stroom; een zoele wind
deed traag de bloemen neigen - hoe diép bemind
stond ver in d' avondzon de oude stad
die onzer jeugd eerste erinnring had.

Wij stonden aan den stroom - op 't water zonk
en rees in reven d'eerste sterrevonk....

Weer staan wij, oud nu, aan den stroom; de wind
vaagt met zijn wolkenvlagen d' hemel blind;
er zijn geen sterren nu, er is geen bloem,
geen woorden - tot ik eindlijk aarzlend roem
den dag toen d' avondzon de oude stad
in gulden schemering omluisterd had.

Mijn woorden wogen zwaar - een windvlaag sprong
in d' ouden stroom; een klok zong als een gong.

Dan gaan wij langs den stroom ter verre stad
die onzer jeugd eerste erinnring had.
Wat is de schemer traag - geen vreugd, geen smart
ontroeren 't stilgeworden menschenhart.
Maar nooitgestild verlangen wórdt en wacht
en maakt tot wake heel de lange nacht.