De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 469]

Pierre Kemp
Kleine gedichten

Langs de lijn liggen overal
doode biels en de mannen
uit een parochie met veel duiven
zijn gereed om ze te verschuiven.
Er naast staat tusschen de geurende struiken
een paal en kan niet ruiken.

De lucht is zoo lila en lauw
om de rose bloemen bij den molen.
Het water ernaast stapt grauw
geruischt in de schoepen met vloeiende zolen.
Het is er om in 't grijs gereed te staan
en maar in en uit de kamers te gaan.

Op het veld begint het groote zwart te staan,
achter het laatste licht dat in den wind schijnt weggegaan.
Ik volg den grooten weg en zoek een naam,
omdat er geen boomen meer zijn
en ik roep iets aan
in den vorm van een nameloos gordijn.

[p. 470]

Ik zoek een trom

 

om den morgen aan te kondigen

 

en een vroeg dier vlucht uit de wei naar het bosch.

 

Eerst als ik slapen ga, kan ik beloven

 

niet meer te zondigen.

 

Er bloeien blauwe palmen snel naar boven

 

en deelen het decoratieve licht.

 

Er komt met een jonger gezicht

 

uit den ouden tijd een nieuw soort vrouw aangegaan.

 

Ik denk aan een glijdende zwaan.

 

Zonder veeren ziet ze me aan.

 

Weer moet ik in de vrouw gelooven.

 

Ik vraag haar niet waar ze slapen gaat

 

en in welke kleur en niet hoe laat,

 

maar toch wil ik iets om haar iets te verkondigen,

 

Ik moet in haar gelooven.

 

Eerst als ik slapen ga,

 

kan ik beloven,

 

niet meer te zondigen.

Ik ben misschien maar geboren
om door den avond naar huis te gaan
en voor gesluierden stil te staan,
om de verdrietige woorden te hooren,
wat kijkt die bleeke man me aan.
Ik heb nooit veel gewonnen,
maar heb ik ooit veel verloren?