De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 468]

Louis de Bourbon
Bij een sterfbed

Nu is haar wit gelaat omhoog geheven,
ik sluit haar oogen, maar de smalle hand
is in mijn handen warm en zacht gebleven:
een korte afscheidsgroet vanuit dat andre land.

Ik weet nog niet of ik haar weer zal vinden
in 't groot heelal, waarheen de dooden gaan,
misschien aan 't altaar van de zielsbeminden
waar roode lampen in den schemer staan.

Maar zeker zal mijn liefde dit ontberen:
de wilde geuren, die haar lichaam bood,
het diep bezit, dat nimmer weer zal keeren,
dien teedren hemel van haar zachten schoot.

O levenslot, o wreed en eeuwig derven
o hulploos lichaam, dat zijn oorsprong vindt
in eendre liefde, die als gij moest sterven,
zoo alles sterft, dat eenmaal werd bemind.