De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 389]

Louis de Bourbon
In een zomernacht

Voor Gudrun.

Mijn schaduw is een wonde in den nacht
en stoort de droomen van de goede dooden
die liggen alom naast mij in een zacht
bed van aarde, onder bloemenzoden.

Boven den hemel en zijn sterrenlicht
wonen hun zielen en zijn niet te storen,
die weten niets meer van hun aardsch gezicht
of van de handen die daarbij behooren.

Het lichaam slechts heeft tevergeefs bemind:
den schijn der oogen en den gloed der monden
het zachte streelen van den avondwind,
het koele maanlicht op de teedre sponde.

Nu slapen zij vergeten in den nacht,
mijn schaduw stoort hun lichtelooze droomen,
wij zijn een vreemd en hulpeloos geslacht
dat sterven moet, doch nimmer kan ontkomen.