De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 387]

Alex Campaert
Eva's geboorte

Als 't vochtig vlinderlijf,
rillend in d'ochtenddauw;
als 't schokken van een pauw
midden de zonneschijf

van zijn stralende veeren:
zóó lag z'aan Adams zij
toen, boven bosch en wei,
de zon kwam keeren.

God aarzelde te gaan
toen 't zonlicht haar bescheen
en Hij haar rilde leên
als spiegels zag beslaan,

waar Adam loom ontwaakte
en zijne armen hoog
over haar borsten boog
naar 't prille, naakte

van arm en schouderboog
en hij jubelend vond
de weelde van haar mond
en zoenend zoog

zijn leven van háár lippen.
De zonnevogel zong,
de zee sloeg als een gong
het water aan de klippen.

[p. 388]

 

En God verliet haar niet

 

voor dat Hij nogmaals zag

 

naarwaar zij nederlag:

 

een lijf-geworden lied

 

 

 

op 't rhythme van de winden;

 

één met den ademtocht

 

van wien háár adem zocht:

 

de tweezang der beminden.

(Vignet van Jozef Cantré)