De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 219]

Bernard Verhoeven
Christus gekruist

Men heeft het afgestreden, vale lijf
Kronkelend aan een paal omhooggestoken.
Het zwarte bloed kroop vadsig en werd stijf
Als waren duistre padden losgebroken.

Van hoeveel dieren en hun loom bedrijf
Werd alle wellust in dit Lam gewroken.
Het blaat. Zijn dunne stem zoekt een verblijf
En weeklaagt, aan een blinde muur gebroken.

Hij roept. Men lacht. Men lacht om hem daarboven.
Een God, die God roept, is vermakelijk.
Men lacht, om ook Zijn stem nog uit te dooven.

Alles volbracht. Men kan Hem niets meer rooven
Dan, onaanraakbaar, dit: Zijn Koninkrijk
Aan alle goede moordenaars beloven.