De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 110]

Louis de Bourbon
Het Droombeeld

Diep in het woud, een vreemde zon
vloeide in het westen, als een bloedrood wonder
en ging, in nevelen van avond, onder
toen, als een lied, haar fluisteren begon:

Is dit jouw wereld, ben ik dan gekomen
om, biddend in het zoetlijk avondrood
jou, die mij in zijn wildste droomen
geroepen heeft, te troosten voor den dood?

Hoe is dit leven dan zoo zwaar te dragen
waar zooveel andere geliefden zijn
om dezen angst voor de allerlaatste vragen
te mildren in der oogen zachten schijn.

Wat zal dan ik U meer dan andren geven
ik, die der wereld vreemd ben en ontaard
wat vreugden doen uw handen dieper beven
dan die de schoot van het bloeiend leven baart?

Maar eenzaam, riep ik, en als vreemde schepen
gaan zij voorbij mij in den duistren nacht;
ik roep een woord, maar het blijft onbegrepen
en alles keert terug naar het eigen hart.

Er is een pijn, die gij slechts kunt genezen,
liefde die sterker dan het leven is,
de eindlijke vervulling van ons hunkrend wezen
balsem voor alle wonden van gemis.

Gij, ongekende, die mij hebt vernomen
roepende uit mijn diepste eenzaamheid
waar ik U vermoedde aan den gloed der droomen,
hier zijn mijn handen, zie ik ben bereid.

[p. 111]

 

Maar zij was heen, een vreemde maan

 

liep door de toppen van de boomen

 

zij was verdwenen, zoo zij was gekomen

 

en zooals alle schoone dingen gaan.

Zij weten niet: dit is een groot geluk, een toeverlaat
te spelen in de heldre straten,
met zulk een stem te roepen en te praten
dat niemand hoort, tenzij een kameraad,
die eensklaps zwijgt en is gaan luisteren,
vergeten dat men ergens woont:
want dit is méér, dan iemand heeft gedroomd:
een paal, waarin je God hoort fluisteren.

(Vignet Lambert Simon)