De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 108]

Jan Engelman
Doorwerth

Wij kwamen aan, 't was op den noen,
met oogen die geluk niet zwegen.
Hier vloeit de Rijn door 't koel plantsoen,
er zwiert een zeil, dat wit van regen

stroomafwaarts glijdt naar 't zilverlicht
op Arnhem en zijn slanke tinnen.
De gloed verbleekt in ons gezicht,
maar later, bij het rijk beminnen

der twee die dichter aan den dood
dan wie ook nog hun eendracht vonden,
stond ernstig, zilverzacht en groot
een goede engel aan die sponde.

Zijn rusting was als maanschijn klaar,
zijn stem dreef hoog op zoele winden,
bij iedre zucht, bij elk gebaar
voorkwam hij: Zoek uw zielsbeminde!

Het heuvelhuis lag diep in 't zwart, -
hij droeg het licht staeg in zijn pennen
en liet het arme menschenhart
den gloor der beetre heuvlen kennen.

Want alle vleesch verdwijnt als gras
en nutteloos zijn onze namen, -
maar wat zoo wild en teeder was
voegt ons voor altijd, altijd samen.