De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 90]

Bernard Verhoeven
De Schelpenvisschers

De mist werd een vermoeden van de kimmen.
Een dag van matglas en gesmoord geluid.
De schelpenvisschers als Chineesche schimmen
Zijn opgerezen aan de doffe ruit.

De wereld is van aarzeling bevangen
Ineengekrompen tot dit klein verschiet.
De zee, de stem van onvervuld verlangen,
Verzachtte tot een haast verzwegen lied.

Een nauwe engte tusschen land en water,
Die alles in een klein tafreel besloot.
Wegen van ginds tot hier, van nu tot later
Komen hier samen en ze loopen dood.

Niets is er dan dit schaduwbeeld gebleven,
Dat als een teeken zich ten hemel strekt:
Een stem, die spreken wil en gaat begeven,
Geheim, dat zich onthult en weer bedekt.

Stilten omsneeuwen, nevelen omhuiven
De teekenen tot toegelokenheid,
En tot gelijkenissen, die verschuiven
Als schimmen aan de wand der eeuwigheid.