De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 91]

Bernard Verhoeven
De Dichter

Hij heeft de stemmen lief van wind en regen,
En het gelaat der dingen, en den slag
Der nachtegalen is hij zeer genegen.
Wat hem nabij komt, wenkt hij goedendag.

Maar wat is weggedekt in zijn eenzame
Herdenken, heeft zich zelven afgestaan,
En naakten nieuwgeborenen zijn namen
Als glanzende gewaden aangedaan.

En alle klank heeft zijn verband verloren,
En ieder ding herkent zijn herkomst niet.
Vervreemd is alles en opnieuw geboren
In deze wereld, die hij worden liet.

Over de chaos der herinneringen
Blaast hij zijn adem, en op dit gezag
Ontstijgt een nieuw geslacht en rijst een zingen
Jubelend in den achtsten scheppingsdag.

Doch slechts kortstondig, want het Namelooze,
Dat is aan d' aarde en het bloed verwant,
Herinnert zich na àl te kort verpoozen
Zijn oorsprong en het keert weer naar zijn Land.