De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 37]

Louis de Bourbon
Resurrectio

Zij stegen kreunend uit hun natte graven
Naar buiten in een duister dat zich sloot,
Zij schoven zinloos langs verweerde epitafen
Nog moe en slaaprig van een langen dood.

Zoo donker was dit tweede leven dat zij dronken
Dat iemand dacht: dit is de ware dood;
Toen, aan den einder, twee bazuinen klonken
In een wit licht, ten Oosten, schel en groot.

En in een wild, onstuimig stormen kwam het nader
En brak het donker en de ruimte en den tijd
En het was Eén: Zoon, Geest en Vader
En alles was in Hem, en Hij was eeuwigheid.

Elsa van Hagendoren