De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 36]

Alex Campaert
Het verlangen

Gij zijt het blonde schaap, dat door mijn leven blaat
en altijd roept om 't lam dat ergens ligt verloren,
maar als, in Herfst, de storm over de dagen slaat,
dan ligt jouw witte wol zacht aan mijn voet geschoren.

En elken Winter wordt gij weer opnieuw geboren
in 't armelijkste huis van d'armelijkste straat
en in de Lente weet gij u door mij verkoren:
een broze bruid, die zacht door mijne dagen gaat.

Maar in den Zomer, o, het innig droeve blaten
om iets dat kwam en dan voorgoed verloren ging.
Was het de wolk, die smeltend om den toren hing,

was het 't bloesemblad dat, van de vrucht gelaten,
als een dood vlindertje verkommerde op het pad?
En toch: zóó heb ik u het diepste lief gehad.