De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 18]

Paul Vlemminx
Trots

De bossen aan den horizon zijn blauw.
Wat zit het leven toch goed in malkander.
Te laat (zegt men) komt brandschâ en berouw,
maar ik voel mij te veld als Alexander.

Mijn rijksgebied groeit aan met gouw na gouw,
terwijl ik door geen zeverpraat verander.
Te denken, dat ik eenzaam in de kou
eens liggen zal... Maar dit maakt mij geen ander.

Ik heers en ik gebied als een vrij man,
alsof de dood niet plotsling komen kan.

Ik heers, en ik ben needrig onderworpen
aan een goddin in 't kleinste mijner dorpen.

Het leven is een feest, geeft mij de kan,
dat ik, voor eens en al, den dood opslorpe.

(Uit: Ontginningen)