De Gemeenschap. Jaargang 9

[p. 695]

Anton van Duinkerken
Eerste Bewoners

Opgravingen te Best (N.-Br.)

Hun urnen en hun fraai-gebakken potten
Bleven behouden in den moedergrond,
Waar winters lang hun taaie lijken rotten.

Zij brachten groote bekers aan hun mond
En dronken op het feest van hun godinnen
Den waanzin, waarin elk zijn doel verstond:

Te leven en het leven te beminnen,
Alles te geven, wat het leven vraagt,
Omdat het altijd weer wil hèrbeginnen.

Wanneer de herfst over hun heide vlaagt,
Wild als hun schimmen, in den mist verloren,
Wanneer de wind de dorre blâren draagt

Over hun grafkuil om de laatste sporen
Zelfs weg te vagen van hun aardsch bestaan,
Wordt hun gedachtenis bij ons herboren.

Zoo kiemt ten akker het gezaaide graan,
Dat vruchtbaar wordt, wanneer het is gestorven,
Want al, wat wil verrijzen, moet vergaan.

Zij hebben in hun eigen grond verworven
De koele rust, waarnaar elk leven haakt,
Als lijf en ziel in 't eind zijn moe-gezworven.

[p. 696]

 

Doch wij zien toe, hoe men het duister slaakt,

 

Dat hen beveiligde voor onze droomen,

 

En hoe men wetenschap uit resten maakt.

 

 

 

Vaderen, die tot ons zijt weergekomen,

 

Verloochend door uw grond en door uw zaad,

 

Naakt als de wortels van verwaaide boomen,

 

 

 

Vergeeft ons deze schennis en het kwaad

 

Des levens, dat wij van u overnamen,

 

Uw droom bevredigend in onze daad!

 

 

 

Wij zijn als gij, en allen, die opkwamen

 

Uit het gewijde land van zompe en hei

 

Zullen met u in eeuwigheid verzamen.

 

 

 

Gij droegt uw noodlot, en wat weten wij

 

Over de schoonheid van uw diepst verlangen

 

Tenzij de zekerheid: wij zijn als gij?

 

 

 

De duisternis der heide maakt ons bang en

 

Haar paarse bloei roept in ons bloed een lied,

 

Wellicht een echo van de donk're zangen,

 

 

 

Die gij in 't maan-doorblonken bosch uit-stiet,

 

Zoo vaak een vijand knarsend lag verslagen.

 

Schreit niet in ònze droefheid ùw verdriet?

 

 

 

Trouw aan dit land te leven zonder vragen,

 

Te drinken uit de zelf-gemaakte kom

 

Het vocht, dat kracht geeft voor het leed der dagen,

 

 

 

Leerdet gij ons, en elk geslacht slaat om,

 

Als bladen van een boek, 't welk steeds herlezen

 

Ligt op het altaar van een heiligdom,

 

Waar ieder inkeert tot zijn diepste wezen.