De Gemeenschap. Jaargang 9

[p. 434]

Anton van Duinkerken
De missionaris

Aan den heer en mevrouw A.

Al wat mijn vader en moeder mij deden,
De Brabantsche goedheid van gansch mijn geslacht,
Zijn durf en zijn godsvrucht, zijn vele gebeden
En al wat door allen vergeefs is verwacht
Voelt in mijn hart zich benauwd tusschen wanden
En stijgt onbedwingbaar in mij, als een vloed
Over zijn oevers naar wachtende landen.
Vader en moeder, ik ga, want ik moet!

Noemt het geen ontrouw aan wie mij nabijzijn
Zoo ik de ziel van den vreemde bemin,
Noemt het geen roekeloos haken naar vrij zijn
Als ik daarginds een nieuw leven begin,
Want ik draag niets, dat ik niet heb ontvangen
Over de bergen en over de zee:
Elk is de slaaf van een erf'lijk verlangen
En voert zijn verleden naar overal mee.

Nooit zal ik andere woorden meer spreken
Dan woorden, die recht uit het vaderhart gaan;
Zegenen zal ik het volk met het teeken,
Dat ik van moeder heb leeren verstaan;
Die mij verwekt hebt en pijnzaam verworven
Die mij in vroomheid hebt opgevoed,
Weet, dat uw voorbeeld in mij ligt bestorven
Als het zaad in den grond, waar het groeien moet.

[p. 435]

 

Zooals uw deugden mijn roeping verdienden,

 

Is het ùw liefde tot God, die mij drijft

 

Achter te laten verwanten en vrienden,

 

Te gaan met een hart, dat vereenzaamd blijft.

 

Namens degenen, die hier zijn, gezonden

 

Streef ik daarginds naar 't gemeenzame wit

 

En in 't gebed met hen allen verbonden

 

Offer ik al wat ik ben en bezit.

 

 

 

Niets gaat verloren, waar 't al wordt gegeven,

 

Slechts wat vervuld is, stort overvloed uit:

 

Zoo schenkt de Kerk ons het eeuwige leven,

 

Zoo geeft de bruigom zich weg aan de bruid,

 

Zoo ga ik heen naar de velen, die vragen

 

En geef wat ik zelf van uw goedheid ontving.

 

Is er een zoetere troost voor uw klagen?

 

Is er een rijker herinnering?

Harry Sterk