De Gemeenschap. Jaargang 9

[p. 88]

Anton van Duinkerken
Een lied om Eva

De wereld was klein
En de zee was ondiep
Op den zesden avond,
Toen Adam sliep.

Van vogels en zon
Om een koelen boom,
Van bloemen aan water
Had Adam een droom.

Maar onverzadigd
En ongekend
Waakte in begeeren
Zijn diepst element.

De namen der dieren
En al hun geluid
Doofden dit brandend
Verlangen niet uit.

De zon en de schaduw,
De wind en de zee,
De dag en de nacht en
Het hert en de ree,

Ze volgen elkander
Op eendere maat,
Want elk heeft zijn speelnoot,
Die met hem gaat.

[p. 89]

 

Slechts Adam bleef eenzaam

 

Terwijl hij sliep.

 

God hoorde zijn droom,

 

Die om Eva riep.

 

 

 

Het licht en het duister

 

Vervloeiden gepaard,

 

Elkander omhelzend

 

Naar liefde's aard.

 

 

 

De wind droeg zaden

 

Van rozemarijn

 

Nachtegaals zongen

 

Om samen te zijn.

 

 

 

Stil stond de lucht, want

 

De Heer kwam voorbij

 

En Eva werd wakker

 

Uit Adams zij.

 

 

 

Toen wekten de vogels

 

Van 't paradijs

 

Den slapenden man

 

Met een liefdewijs.

 

 

 

Hij hief zich en hoorde

 

Den bons van haar bloed.

 

God zag uit den hemel

 

Zijn werk. Het was goed,

 

 

 

Want de wereld werd wijd

 

En de zee werd diep:

 

De zaal en de spiegel

 

Der vrouw, die Hij schiep.