De Gemeenschap. Jaargang 8

[p. 607]

Eric van der Steen
Gedichten¹⁾

Het witte brood, de roode wijn,
het bijna blauwe bord,
nu alles niet meer, nooit weer door
Uw hand geschonken wordt -
ik eet nog wel, ik drink nog wel,
want toch wil ik niet dood,
maar 't bord is bleek, de wijn is wrang
en bitter is het brood.

De droomen die wij overnacht behoeven,
zij slaan ons 's morgens met hun hoeven.

Ik moet U zeer benijden,
die nimmer honger lijden,
het voedsel, dat ik mis,
ontbreekt niet op Uw disch -
gij proeft, gebenedijden,
wat geen mij ooit bereidde -
iederen dag den Visch,
waarnaar mijn honger is.

1) Uit: Kleine Odyssee.

[p. 608]

 

Zon en geen wind, een dorp, een heet wit plein,

 

de schaduw waar wie niets doen welkom zijn,

 

(geen geld, geen werk, geen land, alles komt later)

 

want voor ons, luierend om de fontein,

 

speelt maestro Toscanini in Turijn

 

een symphonie van Mozart als dit water.

De zwaluwen verlaten
hun zuidelijke rijken
en komen voor den zomer
naar Holland en Hannover,
ik drentel door de straten
en vind mij op hen lijken,
ik wil alleen veeleer
naar 't Tanganjikameer.

Wie honger lijdt wordt door
den drank snel overmand,
hij vindt een steun en valt
reeds naar den tweeden wand,
mijn hart zoekt als een dronkaard steeds
den anderen kant,
ik droomde laatst met heimwee haast
van Nederland.

Het water vloeit over het heldere grint,
er is bijna
bijna geen wind.
Ik woon dichtbij onder de kastanjeboomen.
Het is Juni,
vanavond begint
de nachtegaal te zingen als een kind
in den hemel,
ik zal er in mijn land
snikkend van droomen.

[p. 609]

 

Het dal is nu de Junisterren flonkren

 

koeler dan de hooge berg erboven,

 

maar in de laagte komt het donker eerder,

 

zonder licht steekt nu geen veerman over.

Twee kinderen met kleine witte hoeden
laten zich voorzichtig spelevaren.
Het was de schemering die deed vermoeden
dat het groote waterlelies waren.

Cuun v.d. Steene