De Gemeenschap. Jaargang 8

[p. 594]

Anton van Duinkerken
Balade van den roomschen journalist

Aan den heer C. Vos, uitgever van den bundel ‘Kruis of Munt?’ door Franz von Oldenburg-Ermke.¹⁾

Ik koos het allerlaagste lot
Uit levens lompe loterij:
Ik licht de domme menschheid bij
Op haren weg naar God.

Het economisch evenwicht,
De buitenlandsche politiek,
De liberale beursrubriek
En het modern gedicht,

De manslag en de maan-eclips
De neushoorn met het kropgezwel,
De loonsverlagingen bij Lips,
De brand der carroussel

En al wat elkendeen verrast
Is mij de grauwe daag'lijkschheid:
Het universum is maar wijd
Voor wie er slecht op past,

Doch ik, op mijn redactie-stoel
Moet ieder uur een wereld zien:
Een moordtuig en een vliegmachien
Verwekken 't eendere gevoel

1) De bundel ‘Kruis of Munt?’ waarop de dichter doelt, verschijnt in het volgend voorjaar. Uitg.

[p. 595]

 

Dat het nu eenmaal zoo moet zijn

 

En hier omlaag niet anders kan.

 

Daar trek ik een salaris van

 

Voor dertig dagen chaggerijn.

 

 

 

De jongste maat is eigenwijs,

 

Omdat hij idealen voedt,

 

De baas, die hem betalen moet,

 

Integendeel is grijs.

 

 

 

De chef gaat naar den grijzen kant

 

En slijt zijn kleeren tot den draad,

 

Want hij zingt daaglijks in de krant

 

Den lof der Roomsche daad.

 

 

 

Hij noemt zich trotsch een oude rot

 

Der Roomsche troefjournalistiek,

 

Daar zit, zegt hij, in 't vak muziek

 

En 't is de wil van God.

 

 

 

Van kruistocht, kerkvoogd, kathedraal

 

Viert hij het eeuwfeest mooi op tijd,

 

In twee kolommen Roomsche taal -

 

(De drukpers is gewijd).

 

 

 

Zijn ochtendstondsche leekenpreek

 

Wordt onderbroken door een vloek,

 

Als ik het telefoonboek zoek

 

Of iets te hardop spreek.

 

 

 

't Verzoek hem niet te hinderen

 

Ligt hem bestorven op de tong

 

Hij heeft slechts anderhalven long

 

En negen kinderen.

[p. 596]

 

Wat spreekt gij hem van ‘kruis of munt’?

 

Hij waagt in 't heilige bedrijf

 

De weinig adem voor zijn lijf,

 

Die de directie hem vergunt.

 

 

 

Wanneer de baas een toespraak houdt

 

Geeft hij den chef een compliment.

 

Verdiensten worden graag erkend

 

Maar schaarsch beloond met goud.

 

 

 

Dat kan er trouwens moeilijk af

 

En waardeloos is 't aardsche slijk

 

Als ik naar de belooning kijk

 

Aan d' overzij van 't graf.

 

 

 

Soms sterft een oude journalist.

 

Dan schrijf ik bij mijn boterham

 

Een stichtend In Memoriam:

 

‘Ofschoon reeds d' ingewijde wist

 

 

 

Dat hij den laatsten tijd verzwakt

 

En vaak bedleeg'rig was, toch zal

 

Dit onverwachte sterfgeval

 

Ontroering wekken. Eenmaal zakt

 

 

 

Voor ieder onzer het gordijn

 

(De wereld is een schouwtooneel)

 

Maar met zijn bovenaardsche deel

 

Zal hij gelukkig zijn.’

 

 

 

Zoo spel ik bij een anders baar

 

Mijn lot en voel mij levenszat.

 

Dit is om twee uur kant en klaar

 

Voor 't avondblad.

[p. 597]

 

De rhythmus van mijn harteklop

 

Gaat met het drukpers-tempo mee:

 

Om tien minuten over twee

 

Neem ik de markten op.

 

 

 

En 't laatste werk van elke week

 

Na 't keuren van de bioscoop

 

Is mijn gewone Zondagspreek

 

Over de deugd van hoop.