De Gemeenschap. Jaargang 8

[p. 510]

Koos van Doorne
De dwaas

I

Verhalen van ridders die om eer of vrouwen vochten,
vulden zijn leven met wisselend, schoon gevaar.
Hij was een roover, of een koning, waar
een ieder bang voor was. Wonderbaar
waren zijn avonturen en zijn tochten.

Hij trok te paard naar onbekende streken
om een prinses, die in een somber, eeuwenoud,
eenzaam kasteel, midden in een woest woud
gevangen was, met daden kloek en stout
t'ontzetten en haar smaad te wreken.

En toen hij ouder werd, verdedigde hij de rechten
van armen en door dwingelandij verdrukten,
van hen die moedig tegen d'overmacht oprukten
en liever stierven, dan dat zij laf bukten
voor vreemd geweld: beter dood dan smadelijk geknechten.

Hij leerde 't zwerven en den nacht beminnen,
verstond het ruischen van de zee en van den wind;
hij werd opnieuw en steeds meer een verwonderd kind
dat onbegrijpelijke vreugden en geheimen vindt:
schooner dan daden doen, werd hem de droom der zinnen.

Totdat hij zich door vele banden wist gebonden:
een slaaf van talloos lieve en talloos wreede dingen;
hij dacht: de nacht zal roepen en de wind zal zingen,
maar mijn hart zal zich bedroefd bedwingen,
van het verlangen blijven slechts de roode wonden.

[p. 511]

 

Maar eens een avond, - de maan had een sluier geweven,

 

de aarde was moe, en het water fluisterde met den nacht,

 

een vogel riep en de wind was zoo wonderbaar zacht, -

 

snikte hij luid en bleef weg van huis. Der sterren pracht

 

was een ademloos gebed: O God, wil hem vergeven.

II

Na vele jaren kwam hij thuis,
Ontgoocheld en verslagen.
Hij droeg een zwaar en schrijnend kruis,
Zonder morren of klagen.

De zeer begeerde zaligheid
Was in het droomend zwerven niet.
Wie in de lente lust verbeidt
Die oogst een vaal verdriet.

De schoone tooi der blanke maan
Is ijdele leege praal.
Waar bloemen langs het water staan
Fluistert de wind een leege taal.

Toch ging een kleine, blije stem
Zacht spreken in zijn hart:
Was ik misschien onwetend
Tóch in God's liefde verward?

Misschien gaf Hij dit groot verlangen
Opdat ik ééns ontwaken zou,
Want Hij is meer dan zon en zomer,
Meer dan de sterren en de koele dauw.

Zoo heb ik dan Zijn stem bemind
En niet Zijn groot Hart liefgehad.
Wie vreugden in Zijn sprake vindt
Heeft als een kind Zijn hand gevat.