De Gemeenschap. Jaargang 8

[p. 375]

[Gedichten van A.J.D. van Oosten]

God zelf bezocht den tuin
dien Hij zich had gekocht,
de bloemen bloeiden tusschen het puin
Hij vond er moeilijk doortocht.

Lang was de grond verwaarloosd
maar Hij nam het lachend op
als iets, dat men zich bij een koop getroost,
en zegende een rozenknop.

Ik schaamde mij voor het onkruid
waar Hij temidden van stond,
Hij zag dat het niet in zijn groei was gestuit
sedert het wortel vond.

En hoe de boomen rondom in de gaard
verwilderd waren en wrak;
en hoe in de takken, met loof bezwaard
de gezette vrucht ontbrak.

Hij schreed erlangs en voerde mij mee
tot bij den laatsten stam
daar schreef Hij in het zand zijn twee
symbolen, de Visch en het Lam.

Zijn licht steeg langs den hemel op
achter mij stond de tuin bevrijd,
ledig van kwaad en de rozenknop
in rooden bloei verblijd.

Want waar God komt op zijn hooge reis
doorwandelt Hij hart en tuin tot zijn lof;
wat woest is verandert in paradijs
de wildernis in een hemelhof.

[p. 376]

A.J.D. van Oosten
Japansche kers

 

In de kamer het naderen, het buigend gebaar

 

der handen die hare takken voerden;

 

dingen die ons niet eerder ontroerden

 

werden wij vreemd en hevig gewaar:

 

 

 

het gelaat van den man die het zaad heeft gezaaid,

 

de goede handen van den kweeker, die hen stekte en entte,

 

hun vroege bloesemen in de avonden dezer lente,

 

het trillen van den wind die over hen heeft gewaaid;

 

 

 

het zingen van de bindster, die hen sneed en samenbond,

 

de voeten van wie langsgingen en bloemen zochten,

 

de harde vingers van den mensch, die hen verkochten,

 

de nooddruft van het volk, dat hun troost nooit ondervond;

 

 

 

de roze schemer waarmee zij zijn aangegaan

 

is in de wereld levend, vorm en geur geworden,

 

de dood der duizenden, die vóór hun bloei verdorden

 

wisselt tot glorie, in hun nieuw bestaan!

Lambert Simon

[p. 377]

A.J.D. van Oosten
Langs vaste paden

Voor Albert Kuijle.

De wegen werden zoo breed
doordat de zwervers langs de paden liepen,
men vindt benzine en een bed gereed
waar ze in een hooiberg sliepen,
en aan het water waar zij ‘over’ riepen
ligt heden een pont overcompleet.

De menschen werden zoo knap
doordat de zwervers niet wijzer waren,
inplaats van zich kloek en schrap
te houden bij de gevaren
ontweken zij hun bezwaren
het leven werd wetenschap.

De dichters werden zoo laf
doordat de zwervers niet meer willen sterven
dan op een behoorlijk graf;
en een land waar men niet meer kan zwerven
moet ook de dichters derven
die God het anders gaf.

Lambert Simon

[p. 378]

A.J.D. van Oosten
Morgen bij Vught

Voor Anita.

Wij gaan uit huis, de Loonsche Baan af en het fietspad
dat over 't kleine vliegveld naar den Bosch loopt op;
de zon staat achter ons, de wind rust, er is niets dat
dezen Septembermorgen inluidt dan wat spechtgeklop.

Het bosch plakt links, een schilderij met harde lijnen
bij de eerste struiken staan wij stil en kijken over 't veld;
dwars door de hei loopen drie Paters Capucijnen,
een evangelisch prentje, levend voorgesteld.

Laag aan den einder ankert tusschen lucht en aarde
de kathedrale basiliek, het schip van den Sint Jan,
dit uur herwint alom de katholieke waarde
der Middeleeuwen, ons gemoed den vrede ervan.

Een smalle dreef voert ons achter de kogelvangers
door wisselend terrein de spoorbaan tegemoet;
een boer en een boerin schrijden als beevaartgangers
het hoofd gebogen langs ons met een kleinen groet.

Achter het lage hout waar wilde bijen zoemen
vind ik een heuveltje en een dal, terwijl jij bramen plukt;
hier bloeien in de diepte hooge blauwe bloemen,
ik daal; en smeed een toeleg die ons snel gelukt.

Wij keeren na een uur terug in de richting der Lunetten,
bij een verscholen huisje drinken we aan den put,
en waar we op 't middaguur het bosch uit komen zetten,
steekt voor ons in de hei weer 't roode dak op van ‘De Hut’.

[p. 379]

Cuun v.d. Steene

[p. 380]

Cuun v.d. Steene