De Gemeenschap. Jaargang 8

[p. 362]

Anton van Duinkerken
In memoriam Frederik van Eeden

Eindelijk zal Gods licht u openbaren
wat gij in 't duister tastend hebt gezocht:
den zin der dingen, die op aarde waren

angstvol-begeerlijk, en den vreemden tocht
der menschenziel, die bij gedurig zwerven
nergens een vaste rustplaats vinden mocht,

wijl wij alleen bezitten om te derven
en, in 't gestadig wiss'len der natuur
smartlijk geboren, smartlijk moeten sterven.

Harts liefste schat is hier geen dag, geen uur
gevrijwaard tegen deez' veranderingen:
aan het voorbijgaan meten wij den duur,

want zooals 't lied verklinkt, terwijl wij zingen:
totdat de stilte valt, volgt woord na woord,
zoo is verandering de maat der dingen.

Niets blijft ons bij en wat ons 't diepst bekoort
missen wij 't bitterst in het uur van scheiden,
het armst is hij, wien 't meest toebehoort.

Welzalig dus, wie in geduldig strijden
aardsche gehechtheid rustig overwon
en de begeerlijkheid, waaraan wij lijden.

[p. 363]

 

Sedert den dag, dat uwe reis begon,

 

gedreven door het opperste verlangen,

 

wist gij, dat leed alleen u zaal'gen kon.

 

 

 

Uw hart bleef niet aan ijdle glorie hangen,

 

uw werk werd door de geldzucht niet ontwijd,

 

uw ziel was nooit van machtswellust bevangen.

 

 

 

Van elken waan werd uw gemoed bevrijd,

 

tot gij de waarheid simpel af mocht lezen

 

en in 't vergankelijke beeld der eeuwigheid

 

 

 

den schijn kondt onderscheiden van het wezen.

Otto van Rees