Vrouwenarbeid of de gevolgen van een trip.
De Klokkenmaker van Venetië door Ellen Russe. Bandteekening door Louise E. van Bergen.
Mevrouw Ellen Russe heeft naar het schijnt heerlijke Venetiaansche dagen beleefd hetgeen zij ruiterlijk bekent in de opdracht van haar ‘keurnovelle’, welke gericht is aan haar Ouders, waarmede zij eerst, en aan haar man met wien zij later de vermelde heerlijke dagen beleefde.
Bij het lezen van haar geschrift, ben ik steeds meer tot de overtuiging gekomen dat ‘De Klok’ een voorname rol in de schoone letteren heeft ‘gespeeld’.
Vanaf het Lied von der Glocke; de Klokkeluider van de Notre Dame tot het roerende versje van dien grooten 19e eeuwsche dichter wiens naam ik helaas kwijt ben: ‘mijn Grootvaders klok is een deftige klok’ enz., Klokke Roeland en verwante artikelen als het ‘Haantje v.d. Toren’ is de klok, wat men noemt klokspijs geweest voor vele bedrijvers van fraaie letteren.
Ik geef u hier 4 citaten, waaruit het belang van de klok en haar tik in Mevr. Russen's verhaal kan blijken.
1e) Zwaar tikte de klok en het was alsof die zware tik hun stap begeleidde.
2e) Haar pralende lach klonk door den toren en overstemde den zwaren tik van het uurwerk.
3e) Nu hoor je dien tik niet meer waar je razend van werd.
4e Hoe rustig en hoe veilig klinkt die tik mij nu.... in de ooren.
Het is werkelijk zonde dat het verhaal niet ‘De bevrijdende tik’ heet.
Maar genoeg, ik wil mijn eetlust niet kwijt zijn door dit fraaie libel, dit quasi-romantiese ge-tilianiseer van ‘caro mio’-dit, en carissima-dat, deze chroomplaatjes verrukingen: deze lila vla van uitgesabbelde gemeenplaatsen als ‘Zij zeide niets, maar in haar oogen glansde de zachte belofte va neen ‘nieuw leven’. Laat ik ook eens vloeken als het kleine ventje van 5 jaar: ‘per baco’ over dit bijeenschraapsel van archaeologie, sterrekunde, flagellantisme en aardrijkskunde, opgediend in een saus van woordkunst als: ‘In dit rijk der kleuren mengde zich het rijk der toonen’, Es ist mir zu widerlich.
Er dwaalt een getrouwde Dame door deze beige klokketoren een zekere Fiametta, let op de schoone symboliek van dit vlammende naampje. Zij is het die de vele relaties met bovengenoemde tikken heeft, dit onnoozele schaap, dat zoo graag 'n keertje met haar man uitgaat, (nee geen geintjes hoor) met haar màn, is de oorzaak van den ondergang van haar gezin, waarbij zij nog zoo vrij is haar zoontje haar dosis hartstochtelijkheid mee te geven, waardoor dit knaapje zoo ijselijk kan vloeken en op de grond stampen. Gelukkig voor het ventje sterft het vroeg, anders, zou je met zoo'n jongen nog erris wat beleefd hebben later.
Maar natuurlijk zullen zijn eventueele latere broertjes niks geen last
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd