De Gemeenschap. Jaargang 7

[p. 360]

A.J.D. van Oosten
Nood der tijden

God, wij zijn onszelf voorbijgeloopen
en rennen met kopverloren spoed
nu door schulden, leugens en uitverkoopen
een cross-country naar ons bankroet.

Heer, wij waren toch niet te zeer overmoedig?
Wij concurreerden toch lang en met vlijt
tegen uw hevigsten vijand, die bloedig
onze markt bedierf met zijn dwangarbeid?

Wij hebben ons nimmer in zaken gestoken
die ons minder geschikt leken - dan, nu ja.....
De overproductie heeft ons den nek gebroken
en de beurswaanzin in Amerika.

En wij hadden U toch niet geheel vergeten,
al deden wij Uw wil wel eens naar 't zoo viel;
wij leefden toch niet heelemaal zonder geweten
en dachten vaak aan onze onsterfelijke ziel.

In onze bedrijven werkten de meisjes
toch onder goed toezicht en voor een flink loon,
wij zorgden zelfs voor sanatoria en vacantiereisjes
en in hun schaftlokaal hing een beeld van Uw Zoon.

De ouden van dagen gaven wij een stil bestaantje,
de huisvaders verdienden genoeg voor een gezin,
hun aankomende jongens hielpen wij aan een baantje
en meestal brachten ook de kinderen wel wat in.

[p. 361]

 

Nu hebt Gij ons naar het schijnt toch verlaten,

 

wat komt er dit jaar van ons dividend?

 

Over toekomstig herstel behoeven wij niet te praten,

 

de geheele wereld is voor eeuwen insolvent.

 

 

 

Dat er ongelijkheid was in werkkring en waarde

 

was toch naar Uw wet? en een goede stimulans?

 

Konden wij ook weten dat Uw kostelijke Aarde

 

te klein zou blijken voor een sluitende balans?

 

 

 

Er zijn voor ons toch verzachtende omstandigheden:

 

de geldzucht van de massa maakte de rechtste dringen krom; zeden

 

en in West-Europa ontwikkelden zich de maatschappelijke

 

nooit verder dan tot een halfgekerstend heidendom.

 

 

 

Doch het zij zoo - door gebrek aan succes gaan wij onder,

 

de vrouwen en kinderen, Heer, bevelen wij U aan -

 

Gij hebt ons vernietigd met dit vreeselijk wonder:

 

dat onze hebzucht in haar overvloed moet vergaan.....

Zomer 1931