De Gemeenschap. Jaargang 7

[p. 356]

Pierre Kemp:
Korte gedichten

Ze noemen hem marguerite en elders marin,
Er zit iets van de bloemen in en van den kant van de zee.
Dan:
Op een groot donker veld zal een kaars branden.
Ik zal er liggen en zacht lachen

en het licht niet beschermen met mijn handen.

Het is immers niet meer noodig te zijn

en zoo om te zwerven.

Als ik dan maar met een strooien hoed op mag sterven.

Achter den tocht van dien voormaligen wind
door de buigende boomen,
zit weer die groene tint
met die zwarte zoomen
van dien donderdag.
Ook toen was de zon gekomen
als een kind
met een vlag.

Al de boomen staan in een blauw bad
met al de doode palen,
die seinen van de reis langs het spoor.
Maar de dingen, die ademhalen
gaan voor.

Na dit groote geruisch
van gras zal het héél stil zijn om het huis,

[p. 357]

 

alsof ik dan reeds zonder wangen ben

 

en ken, wat ik nu nog niet ken.

Alsof zij om haar blauwen mantel naar den hemel gaat,
zoo treedt zij met haar voeten op de grijze straat.
Alsof zij wordt de draagster van den zevenkandelaar
stipt goudlicht in haar oogen en op haar haar.
Waarom ik bij zoo'n blauwen mantel aan den hemel denk
en zie van uit haar oogen een Godsgeschenk?
Er bloeit nog ergens diep in mij verloren
een bloem van kinder-hemel-lore-lore...

Een wit gezichtje boven veel bont.
Wat melk, wat klei,
waarin de roode gummi van haar mond
en niets voor mij.

Nog zijn alle schaduwen violet
en bij de schooven.
wordt het iets rooder van een heeter licht.
Bij de bloemen is nog niet hun naam gezet
en meer naar boven
de prijs van hun onbetaalbaar gezicht.
De zon is nog van boer
en niet van sport,
maar de beenen zijn lang
en het leven is kort.