De Gemeenschap. Jaargang 7

[p. 304]

Eric van der Steen
Crosscountry

Onder het ratelen van zwermen filmfotograven stelden de deelnemers zch op voor de start, naar men weet negen voor elk land. Het massale vertrek was buitengewoon interessant.

Incident

In het gedrang om een goede plaats te veroveren zijn een Chinees, een Hollander en een Rus omvergerend; men heeft weinig van hen teruggevonden.

Er vormde zich alras een hoofdpeleton; de Liberiaan Allalou voerde het in magistraten stijl aan, maar na een kwartier moest hij de leiding aan Ted Murphy, den fenomenalen Amerikaan, afstaan. Diens loopen heeft iets van een lenig dier; hij leidde tot de rivier, de eerste groote hindernis, waarin hij waarschijnlijk verdronken is.

Het peleton volgde tien seconden later. Het water schuimde en schitterde in de brandende zon: hier moesten velen opgeven, hier zijn tientallen in den strijd gebleven. Een tengere Japanees was het snelst aan den overkant, maar, als dronken waggelend, beet hij in het zand.

Twintig man bereikten tenslotte het vaste land. Zij bleven dicht bijeen, voorop een nummerlooze inboorling, maar plotseling spurtte Schulze (Duitschland) en liep uit. De modder gaf hem een negerhuid en zijn adem was een fijn, hoog gefluit; echter is hij naar wij vernemen door een waanvoorstelling bevangen geworden; hij is den verkeerden weg ingeslagen en den volgenden dag door welwillende handen opgevangen.

Intusschen leidden nu een Argentijn en twee Russen; op eenigen afstand volgden dan zeven anderen. Maar het bosch,

[p. 305]

het gevreesde bosch met het struikgewas, zou alles veranderen. Wij vermoedden reeds dat deze hindernis te bezwaarlijk was.

Slechts twee deelnemers zijn er door gekomen!

Hun nationaliteit bleef hangen tusschen de boomen: naakt kwamen zij uit den strijd met de struiken, hun huid gevoelig geraakt en door het stof, waar niet rood, lijkkleurig gemaakt. Zij bleven vlak bij elkaar, zij bleven aan elkaar kleven. Maar op een gegeven oogenblik zagen wij den achtersten struikelen en als een aangeschoten haas

in een greppel duikelen.

Hem was, helaas, een ongeluk overkomen, wat hebben wij niet vernomen, want onze aandacht concentreerde zich vanzelfsprekend op den eersten, die nu jammer genoeg allen strijd ontbeerde. Deze heeft nog tien kilometer alleen afgelegd. Hij had zeker meer verdiend. Nooit hebben wij die vasthoudendheid gezien. Men heeft uren lang het kanaal afgedregd, de laatste hindernis, die ook hem tenslotte te zwaar gebleken is.

Het heeft niet mogen zijn, meldt onze correspondent nader. Niet één man heeft het doel bereikt: de Groote Prijs van Bethlehem wordt ook dit jaar niet uitgereikt. De hindernissen waren zwaar, te zwaar, voor eiken man - wij kunnen hoogstens vragen of het niet wat lichter kan. De Groote Prijs van Bethlehem eischt ieder jaar weer bloed en dood; het is verschrikkelijk - en toch - de inzet is niet groot. De Groote Prijs van Bethlehem wordt ook dit jaar niet uitgereikt. Geen sterveling verdiende hem. Maar wordt dat ooit bereikt?

Het is de prijs van Bethlehem.

Men geeft zich en bezwijkt.