De Gemeenschap. Jaargang 7

[p. 306]

Leo van Breen
De waanzinnige

Van nu af was in haar ontredderd hart
de mooglikheid van rust niet meer te vinden;
Niets kon haar duisterende aandacht binden.
Ze leefde nog, maar leefde zeer verward.

Alles kwam boven uit een boze gril
ze vond zich door de zware zomeravond
hijgende achter een verlangen, dravend
als een bezetene, tegen haar wil.

Men bracht haar eindelik naar een gesticht
Ze lachte sluw maar veinsde niet te weten
Een van de kind'ren fluisterde verlicht:
Nou gaat ze eindelik.... Toen brak 't vergeten
geheugen los op haar verstard gezicht.

Ze wilde weg en gilde hoog: 'k Heb wat vergeten!
Maar 't rijtuig rolde en de deur sloeg dicht.