De Gemeenschap. Jaargang 7

[p. 300]

Pierre Kemp
Kleine gedichten

Waar komen al die vrouwen
opeens in den avond vandaan?
Zijn zij niet in de vouwen
van haar bedden slapen gegaan?
Er is ook geen vuurwerk,
dan dat van de maan.

Het is de kleur van de dienstmaagden
die den avond zoo ruit
en niet de menging van de reuken
die kruist uit het kruid.
Het is den avond voor Zondag,
die de tinten zoo breekt
en in donkere bloemen
rust op de boomen steekt.

Wij spraken nog over vermiljoen
en nu is hij dood.
Ik ga hem zien en kan niets voor hem doen.
Bij God, als er een hemel is, dan is hij rood.

Als in den avond
een van die violette golven over mij slaat,
krijg ik een ander gelaat
en een ander gewaad
en wat ik niet verander
valt langs mij tegen de straat.

[p. 301]

Finale.

 

Er rest mij soms maar deze ééne behoefte,

 

te rusten

 

en met een bloem tusschen mijn teenen

 

en een ring van het zonlicht op een knie

 

niets te zijn.

Nu de vogel zulk een licht
valt op de teenen, moet hij wel fluiten
met al de veeren van zijn gezicht
en al de veeren daarbuiten.