De Gemeenschap. Jaargang 7

[p. 247]

To Hölscher
Genesis XVIII: 32

Ach ja, God moet je wel haten, stad, met je rook die verduistert de zon;
En met je grimmige menschenkooien van staal en gewapend beton;
Met je hart van krotten - en met je krans van landhuizen daaromheen,
Waar nergens plaats meer voor kinderen is - na twee voor de luxe, of één -

Ach ja, God moet je wel haten, stad, met je sneer voor Zijn streng gebod.
Waar de arme een lastig onkruid is en geld en een wagen: gòd.
Waar onberoerde kinderen gaan naar fabrieken; en prille mond
De woorden leert die hem maken tot afzichtelijk brekende wond -

Maar tòch kan God je niet haten, stad, en vernielen in hellevuur;
Om het kromme oudje in de hoek van de kerk, al in 't vroege morgenuur;
Om het naaistertje met haar gebogen rug en haar lichtje voor 't heilig Hart,
Om de priester met de versleten toog, gévend, miskend en gesard;
En om het kind, dat z'n éénige cent voor de negertjes geven wou;
En het Zustertje van het wit-gele kruis, dat zielig fietst door de kou;

[p. 248]

 

En het werkstertje, krom en gebogen, dat zwoegt voor de man, die haar slaat na den kroeg;

 

En om het moedertje uit het volk, dat haar dertiende kindje droeg,

 

En zèlf gedragen wordt, vandaag - en om de zoon van de stad,

 

Die ergens in Oceanië aan het altaar voor je bad;

 

En om het meisje met t.b.c., dat hoest - en het is weer bloed, -

 

En een beetje schreit om haar jonge jeugd - en dan glimlacht naar Hèm: 't Is goèd -

 

En - om het argeloos kind dat viel, voor het wist wat het wel ging geven,

 

En in snikkend berouw, en in doodsangst vècht met hem. om het nieuwe leven -

 

 

 

Want God is de eeuwig trouwe God, uit de oude, oude jaren,

 

En om tien rechtvaardigen zal Hij, stad, je van de verwoesting sparen.

April '31.