De Gemeenschap. Jaargang 7

[p. 203]

Theun de Vries
Twee verzen

(Uit een verloren manuscript)

Uit ijs en wit kristal
bouwt God dit wijd heelal.
De hooge hemelboog
spant blinkende avondschijn
dat iedre ster omhoog
en al de stille wolken
versteende bloesems zijn -
En sluimert gij nu achter
deze verglaasde wanden,
sluimren uw teedre handen,
ligt gij bevangen, bruid,
in dezen droom van sneeuw en wind
die glanzend ons omsluit -?
Tusschen ons beiden rijzen
met blinde schittering
doorzichtige paleizen
van ijzen spiegeling;
ik kan u niet genaken
en gij keert nimmer meer -
Pijnloos, maar onmeedoogend:
herinnering komt weer,
ook, als dit wonder heen is,
sneeuw en ijzel vergaat,
ieder van tweeën alleen is
en niet voor den ander bestaat -
Nog weet ik U van verre,
maar verder dan de sterren.
Uit ijs en wreed kristal
bouwt God een nieuw heelal.

[p. 204]

II

 

Wat zal ik nog van U verwachten?

 

De lampen drijven in de grachten.

 

Op de oude straten zinkt een bange,

 

spokende schemer. Zwaar omvangen

 

elkaar de duistre bladervrachten. -

 

 

 

Bruid,

 

wat zal ik nog van U verwachten,

 

na het snel einde van dit lange

 

rusteloos jagen, na de wrange

 

nutteloosheid van al mijn trachten?

 

 

 

Nu gij ontdaan zijt van verlangen

 

en niets meer rest dan leege nachten,

 

waarin mijn hunkrende gedachten

 

als uitgedoofde sterren hangen -

 

Wat zal ik nog van U verwachten,

 

bruid? -