De Gemeenschap. Jaargang 6

[p. 440]

Pierre Kemp
Coriovallum

Sonni zat op den heuvel van Tila naast den Boom van het Eeuwige Lied en rookte zijn pijp. Zijn staf stond tegen de Gouden Grot. Zijn ransel lag aan zijn voeten tusschen de canadassen en de witte en gele bloemen in het dal van de kronkelende, murmelende Gulpe. Hij hief de hand boven de oogen om te schouwen in de verte over de ronding van de wentelende aarde. Nu gleed er over de vallei een schaduw, als van een wolk.

Hitte viel glinsterend uit de blauwe steilten van den hemel en prikkelde de halmen tot rijping. De wind stond stil tusschen de stralen van de zon, maar toen Sonni de armen strekte om zich behagelijk te rekken, begonnen de dennen van het slot Forreest klagend te ruischen, bogen de slanke boomen langs de glooiingen als voor een dubbelen rukwind en keken de zwoegende boeren, opgeschrikt door die plotselinge koelte, met hun verschroeide oogen naar boven.

Eerst nu zagen zij den machtigen Sonni rusten op den heuveltop en zijn laarzen blinken tusschen de immer-trillende bladeren van de populieren. Zij wierpen hun sikkels en harken haastig weg en roodgemutste meisjes vluchtten dwars door de kostelijke aren en de sensitieve klaprozen naar huis.

Nu moest Sonni wel iets zeggen. Hij verzoette zijn stem tot een fluistering, nog gelijk aan den baren donder, al sprak hij reeds achter zijn hand:

‘Boeren en boerinnen van de Gulpegouw, waarom vlucht gij voor mij? Zegt mij liever, welk een stede ik daar ginder met al die spinnewielen zie rijzen uit de dellen van het oosten?’

De landlieden zochten langs den hemel naar het onweder van zijn stem, verborgen als die hing te loeien in den nevel van de zon en de rook van zijn pijp.

[p. 441]

Uit een huis berankt met klimop naast een kleine rustieke kerk schreed nu een man met grijze sluike haren, ernstige, onbevreesde oogen en gekleed in een zwarten tabbaard. Hij hield in de eene hand het boek met de teekens van zijn macht, hief de andere in de richting van de verre stad en riep:

‘Goede reus, dat is Coriovallum!’

Sonni trok de schouders op, dat naast hem de Boom van het Eeuwige Lied boog en steunde. Toen hield hij de hand die rechtsch is achter de schelp van het oor, dat het rechtsche wordt genoemd.

De boeren begrepen. Hij had hun pastoor niet verstaan.

Zij begonnen elkander teekens te geven. Tot de boer van den Aldenhof, dirigent van het parochiale zangkoor, zijn hark omhoog hief en riep:

‘Een, twee, drie!’

Alle boeren en boerinnen schreeuwen nu unisono:

‘Goede reus, dat is Coriovallum!’

Sonni knikte goedig. Hij had het verstaan. Hij richtte zich op, dat zijn hoofd schier in de zon verdween en schreed toen met de blinkende laarzen van heuveltop tot heuveltop in drie passen naar Land van Coriovallum.

De blauwe mist van den rook van zijn pijp bleef nog lang boven de Gulpegouw nahangen.

Joep Nicolas