De Gemeenschap. Jaargang 6

[p. 287]

Bernard Verhoeven
Pierrot

Toen heeft dit late, onverhoorde hart
Zijn kinderdroom hartstochtelijk gevraagd.
Roekeloos. En een hand grijpt naar een smart,
Die alle wanhoop der vergeefschheid draagt.

Een eeuwig onvervuld verlangen zijn,
Dat nòg een smeeken hief. Star werd. En stond
Recht op: Pierrot. Een blind-verbeten pijn.
Een eenzaam mensch, en weerloos en gewond.

De laatste sneeuw der bloesems woei zijn kil
Gelaat voorbij. En de herinnering.
Maar hij was onherroepelijk wit en stil.
Zwijgen, woestijnzand en vertwijfeling.